مهاجرت، تنها جابه‌جایی جغرافیایی نیست؛ یک دگرگونی عمیق در ساختار روان، هویت، و احساس تعلق خانواده است. برای والدینی که به کشور جدیدی نقل مکان می‌کنند، این تجربه نه‌تنها شامل یادگیری زبان و فرهنگ تازه است، بلکه بازتعریف نقش والدگری در فضایی کاملاً متفاوت است.
 در پژوهش‌های جدید روان‌شناسی مهاجرت (Birman & Simon, 2014)، نشان داده شده است که خانواده‌های مهاجر در کنار چالش‌های اقتصادی و اجتماعی، با فشارهای هیجانی شدیدی مواجه می‌شوند که اغلب از «شکاف فرهنگی» میان نسل‌ها ناشی می‌شود. والدینی که در فرهنگی رشد کرده‌اند که ارزش‌ها، ساختار قدرت و الگوهای تربیتی خاص خود را دارد، حالا باید کودکانی را پرورش دهند که در فرهنگی متفاوت بزرگ می‌شوند — کودکانی که ممکن است در زبان، رفتار و حتی احساسات، بیشتر به جامعه میزبان شباهت داشته باشند تا به خانواده‌ی اصلی خود.